Niks stedenstrip met designboutiques. Afgelopen zomer gingen we voor de rudimentaire natuurbeleving in Zweden. We bouwden ons eigen houtvlot en voeren er mee stroomafwaards op de prachtige Klarälven rivier. Het was in 1 woord fantastisch!

Het bouwen van het houtvlot was al een belevenis. Instructeur Jän verwelkomde ons aan de oever van de rivier, zwaaide met z'n arm in de richting van een gigantische stapel boomstammen en riep: 'these are your trees for the raft". Wat? Zo veel?! Voor 1 raft? Ja dus.

Na een korte instructie over touwen en knopen (schroeven en spijkers verboden) gingen we aan de slag; loodzware boomstammen sorteren, de allerdikste naar het water rollen voor de onderste laag van het raft. En dan de drijvende boomstammen als een schaapsherder bij elkaar houden. Daarna: alles héél goed aan elkaar knopen. Want als je vlot midden op de rivier uit elkaar begint te vallen, ben je niet blij. De uren die volgden, vulden we met sjouwen, rollen, duwen en knopen. De tweede laag. En een derde laag. Langzaam begon ons vlot groter te worden. En vooral: zwaarder. We knoopten een soort drijvende stormram van zo'n 1200 kg. De onderste 2 lagen zorgden voor drijfvermogen, en verdwenen goeddeels onder water. Tegen een uur of 8 's avonds was het vlot af en wij totaal kapot. Mensen met slaapproblemen kunnen we aanraden: bouw eens een loodzwaar houtvlot!

Next day: vertrek! Ons vlot had de nacht goed doorstaan, en lag braaf te wachten aan de oever. We zetten al onze spullen er op en knoopten de kayak er aan vast. Vaarboom, peddels, reddingsvesten, routebeschrijving, water, eten, man, kinderen: check! Ok dan!!  Trossen los, daar gingen we.... Prachtig was het! Betoverend, mooi, vredig. We zuchtten eens van geluk, staarden rustig over de rivier en gooiden af en toe een hengeltje uit... Tot we kennis maakten met de kracht van de natuur. Want tegen een stromende rivier en een vlot van 1200 kilo is weinig in te brengen. Die gáán gewoon. Ook als er een kruin van een omgevallen boom in de rivier ligt. Dus probéérden we nog wel te peddelen, maar de rivier lachte ons keihard uit. En toen iemand - we noemen geen namen - uitgerekend op dat moment besloot nog even een hengeltje uit te gooien, raakten we binnen 10 tellen totaal verstrikt in 50 meter visdraad. Als één grote drijvende kluwen van visdraad, mensen, peddels, tassen, een kano en 60 boomstammen, duwde de rivier ons dwárs door de kruin van die omgevallen boom heen. De passerende takken trokken de visdraad nog even lekker aan. Ooooo shit, wat was HELP in het Zweeds?! Vergeten op te zoeken. Maar - oh outdoor - daar was gelukkig De Man Met Het Mes! Chop chop, gered! En ook die vishaak die met 150 km/u terugschoot vanuit een tak, sloeg met een James Bond achtige whoesh, precies in een reddingsvest, en niet ergens anders. Gevalletje intense avontuur-beleving. We kregen er zowaar de slappe lach van. En waren meteen door de wol geverfd.

Want zo gaat het dus op de rivier; óf er heerst totale rust, óf er verschijnt plots een obstakel en er is lichte paniek. Mijn god, wat hebben we gepeddeld en gevaarboomd. Om een schamele 20, 40 centimeter verplaatsing te realiseren. En dat bleek soms echt niet genoeg. Maar toen gebeurde er iets grappigs. We ontdekten wat de term 'rotsvast vertrouwen' letterlijk betekent. Vertrouwen in ons zelfgebouwde vlot, want dat bleef gewoon intact no matter what, maar ook vertrouwen in ons gezin, bovenop dat vlot. We voelden dat we met onze zelfgebouwde stormram samen alles aankonden op de rivier. Als een ware metafoor voor het leven zelf. Dat leven, dat stroomt gewoon verder, daar heb je op zich niet zo veel invloed op. Maar dan de obstakels! Geen enkele bleek onoverwinnelijk en controle verliezen hoeft geen ramp te zijn. Zelfs de verloren vaarboom (*#@#^^!) kwam na een tijdje gewoon weer langszij drijven.

Dus zakten we na elke kennismaking met een boom, rots of keerwater, weer rustig terug in de betovering van de meanderende rivier. We genoten van de prachtige landschappen, stapten af en toe in de kano, maakten een kampvuurtje op de wal, voelden ons vrij, keken uit over het water, verbaasden ons over de stilte, hielden van ons vlot als van een vijfde gezinslid, kookten een soepje op sprokkelhoutjes, trotseerden regenbuitjes, genoten van de zon, keken eens op de kaart -geen idee waar we waren-, voelden ons heel zen en lieten ons gewoon meevoeren door die prachtige rivier. 

--> meer weten? Kijk op Vildmark.se